سرو ابرکوه

سرو ابرکوه با عمر تقریبی ۴۰۰۰ سال (به گفتی برخی منابع ۲۵۰۰ سال تخمین زده اند) به عنوان پیرترین درخت ایران و احتمالاً آسیا و سومین درخت پیر جهان به حساب می‌آید.

سرو ابرکوه یکی از آثار طبیعی ملی ایران است.

این درخت که در شهر ابرکوه (ابرقوه) قرار دارد یکی از پیرترین موجودات زنده دنیا است. محیط تنهٔ این درخت در روی زمین یازده و نیم متر است و بلندای آن بین ۲۵ تا ۲۸ متر برآورد شده است.

حمدالله مستوفی در کتاب نزهت القلوب که در سال ۷۴۰ قمری تألیف شده درباره ابرکوه می‌نویسد: «در آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد…». دانشمند روس الکساندروف، عمر این سرو را بیش از ۴٬۰۰۰ سال می‌داند. برخی از افسانه‌ها، کاشتن آنرا به زرتشت نسبت می‌دهند
در ایران باستان کاشتن درخت از اهمیت بسیار بالایی در طبقات مختلف جامعه برخوردار بوده است.

در نگاره‌ها و آثار باستانی مانند حجاری‌های دوره هخامنشی در تخت جمشید، نماد درخت و به طور خاص، “سرو” آورده شده است.

در فرهنگ زرتشتیان آمده است: سرو به دلیل آن که درختی همیشه سبز است همواره در ایران اهمیت خاصی داشته و سرو پنج هزار ساله ابرقو نیز که آن را سرو زرتشت می‌نامند، نمادی از همین امر به شمار می‌رود.

اخیرا دانشمندانی از ژاپن و روسیه از این درخت دیدن کردند و عمرش را تا هشت هزار سال برآورد کرده اند. پیشتر “الکساندر روف” دانشمند روسی، عمر آن را به ۴۰۰۰ تا ۴۵۰۰ سال برآورد کرده بود. “حمدالله مستوفی” هم در کتاب “نزهت القلوب” که به سال ۷۴۰ هجری قمری تالیف شده است، درباره این سرو آورده است: در آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد چنانچه سرو کشمیر و بلخ، شهرتی داشته و اکنون این از آن بلندتر و بزرگتر است. برخی مورخین معتقدند: نهال این درخت را “یافث” پسر نوح کاشته است.